Wekenlang wachtte ik op een teken om te schrijven. Een symboliek die me tot schrijven zou aanzetten. Want schrijven is op dit moment en in deze context een verkrachting van de diversiteit en difuusheid van de realiteit.
Vandaag is een dag zoals gisteren en eergisteren. Geen teken is tot mij gekomen. Toch schrijf ik. Net zoals de revolutie plots uitbarstte, barsten de woorden uit mij. Net zoals de revolutie al lang borrelde, borrelen letters in mij. Net zoals het pad van de revolutie onvoorspelbaar is, weet ik niet waarnaar deze zinnen zullen leiden. Of ze zullen leiden. Zullen ze dansen? Zullen ze roepen? Zullen ze huilen? Zullen ze zwijgen?
Ik schrijf vanuit mijn positie als een getuige van en deelneemster aan de Egyptische revolutie. Ik schrijf vanuit mezelf. Journalistiek schrijven – zogezegd objectief schrijven – is een leugen. Wat is de realiteit nu? Wie is er echt aan de macht? Hoeveel demonstranten werden gisteren gedood? Waarom wordt Mubarak niet voor de rechtbank gebracht? Wanneer is de revolutie eigenlijk begonnen? Welke krachten spelen er? Niemand kan hierop antwoorden. Tegelijkertijd heeft iedereen hierop zijn eigen antwoord. Niets is duidelijk, niets is zeker. En daarover wil ik schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten