Ik ben een HOA. ‘t Lijkt wel een SOA. Doch, een seksuele aandoening is het niet, maar wel overdraagbaar. Op mijn vrouw, mijn kinderen, mijn omgeving. Ik trek hen mee in mijn cyclussen van hoop en wanhoop; van remedie en pijn.
Ik zie mijn vrouw twijfelen en neem het haar niet kwalijk. Wat kan ik haar nog bieden buiten herinneringen en een schaduw van mezelf? Geen geld, geen dak, geen beloftes, ge...en verhalen, geen passie. Slechts tranen een dorre zucht.
Ik ben een HOA, een hoogopgeleide anderstalige nieuwkomer. Ik behoor tot een doelgroep in deze maatschappij. Gemarginaliseerd, onthecht, vervreemd.
Ik ben niet altijd HOA geweest. Ooit was ik gezond, bekwaam; ooit bestond ik. Ooit was ik een man met een naamkaartje, een drukke agenda en een toekomst. Tot de geschiedenis me inhaalde en mijn boeken sloot.
Hier moet ik mezelf herschrijven, maar in een taal die me beknot en mijn stem amputeert. Ik moet mezelf herorienteren, maar waarheen? Alle stappen leiden naar gesloten deuren. En toch klop ik aan, als een bedelaar. Geef me een kans, geef me werk. Meestal hult de deur zich in een doods zwijgen. Soms spreekt ze holle woorden: “Je bent overgekwalificeerd. Je past niet in de bedrijfscultuur. Je Nederlands is niet perfect. Je lijkt te afwachtend.”
Hoezo afwachtend? Ik wacht niet, maar het wachten wordt me opgelegd. Ik draag het wachten als een muilkorf. Ondertussen volg ik les, werk ik voor niets, doorkruis ik het land van netwerkmoment tot jobbeurs. Al meer dan tweeduizend solliciatiebrieven verstuurde ik. Wachten?!
Natuurlijk wacht ik op die ene deur die zich, misschien, opent en die me, heel misschien, binnenlaat. Dan recht ik mijn schouders en glimlach. Maar de dofheid in mijn ogen kan ik niet verbergen. Doffe, vermoeide ogen. Niet de ogen waarop mijn vrouw ooit, in een ver verleden, verliefd werd. Waarin ze kon dromen, zei ze.
Zelfs de dromen zijn me ontglipt. Mijn loopbaancoach stelt me de dromenvanger voor als oefening om mijn jobdoelwit duidelijk te krijgen. Mijn jobdoelwit was duidelijk, overduidelijk, maar na al dat wachten vang ik geen dromen meer. Ik vang alleen nog in het niets. Jobdoelwit? Mijn CV is opnieuw wit. Blanco. Zonder verleden, zonder toekomst. Verloren in de mist.
Ik zie mijn vrouw twijfelen en neem het haar niet kwalijk. Wat kan ik haar nog bieden buiten herinneringen en een schaduw van mezelf? Geen geld, geen dak, geen beloftes, ge...en verhalen, geen passie. Slechts tranen een dorre zucht.
Ik ben een HOA, een hoogopgeleide anderstalige nieuwkomer. Ik behoor tot een doelgroep in deze maatschappij. Gemarginaliseerd, onthecht, vervreemd.
Ik ben niet altijd HOA geweest. Ooit was ik gezond, bekwaam; ooit bestond ik. Ooit was ik een man met een naamkaartje, een drukke agenda en een toekomst. Tot de geschiedenis me inhaalde en mijn boeken sloot.
Hier moet ik mezelf herschrijven, maar in een taal die me beknot en mijn stem amputeert. Ik moet mezelf herorienteren, maar waarheen? Alle stappen leiden naar gesloten deuren. En toch klop ik aan, als een bedelaar. Geef me een kans, geef me werk. Meestal hult de deur zich in een doods zwijgen. Soms spreekt ze holle woorden: “Je bent overgekwalificeerd. Je past niet in de bedrijfscultuur. Je Nederlands is niet perfect. Je lijkt te afwachtend.”
Hoezo afwachtend? Ik wacht niet, maar het wachten wordt me opgelegd. Ik draag het wachten als een muilkorf. Ondertussen volg ik les, werk ik voor niets, doorkruis ik het land van netwerkmoment tot jobbeurs. Al meer dan tweeduizend solliciatiebrieven verstuurde ik. Wachten?!
Natuurlijk wacht ik op die ene deur die zich, misschien, opent en die me, heel misschien, binnenlaat. Dan recht ik mijn schouders en glimlach. Maar de dofheid in mijn ogen kan ik niet verbergen. Doffe, vermoeide ogen. Niet de ogen waarop mijn vrouw ooit, in een ver verleden, verliefd werd. Waarin ze kon dromen, zei ze.
Zelfs de dromen zijn me ontglipt. Mijn loopbaancoach stelt me de dromenvanger voor als oefening om mijn jobdoelwit duidelijk te krijgen. Mijn jobdoelwit was duidelijk, overduidelijk, maar na al dat wachten vang ik geen dromen meer. Ik vang alleen nog in het niets. Jobdoelwit? Mijn CV is opnieuw wit. Blanco. Zonder verleden, zonder toekomst. Verloren in de mist.
