De revolutie wordt gecommercialiseerd. McDonalds staat voor verantwoordelijkheidszin. De Bank van Egypte staat voor burgerschap. De bouwfirma Sahl al Shamali staat voor revolutionaire vernieuwing. Wil je iets verkopen, gebruik dan vooral de kleuren rood,wit, zwart. Succes verzekerd. De revolutie is in. Iedereen is voor. Niemand was ooit tegen. Tahrir is hot. Een catwalk voor fotomodellen. Liefst met een klein, snoezig Egyptisch vlaggetje erbij.
Het is de tijd van epossen. Hoe Ahmed een zwaar gewonde betoger uit de klauwen van de monsters redde. Hoe Mona zich heldhaftig voor een waterkanon plaatste. Het is de tijd om in de voltooid verleden tijd te praten. De revolutie wordt een deel van het collectief geheugen.
En net dit noem ik de contra-revolutie. Ik ben de verhalen over infiltranten en georkestreerde tegenbetogingen beu. Hoe dreigend ze ook kunnen zijn, het ware gevaar schuilt in mythologisering van het verleden dat nog altijd heel tegenwoordig is. De revolutie is nog niet gedaan! De revolutie mag nog niet gedaan zijn, want dan was ze eigenlijk geen revolutie. Dan was ze slechts een opstand. De revolutie is onze toekomst!
Steeds meer mensen willen de draad van het ‘normale’ leven weer opnemen. Welk normaal leven? Wiens normaal leven? Een kruipend en knielend bestaan in de naam van corruptie en angst? We zijn nog maar net begonnen! Het is niet omdat we het heilige woord ‘democratie’ eindelijk weer in de mond hebben durven nemen, dat we democratisch zijn. Natuurlijk moeten we offers brengen. Dat is altijd zo geweest indien je iets goddelijks wil bereiken. Ik spreek niet van mensenoffers, want die hebben we de revolutie al geschonken, maar van een permanent bewustzijn van wat er nog moet gebeuren. En dat is vermoeiend, uitputtend, socio-economisch heel zwaar.
Steeds meer mensen willen verzoening. Vlak na de hoogdagen van de revolutie – na het aftreden van Mubarak – zochten velen ook persoonlijke vernieuwing: nieuw werk, een nieuwe relatie, nieuwe ‘uitdagingen’. Men voelde zich sterk, zelfzeker. Men was niet bang van ontslag of scheiding. Nu is de adrenaline gedaald. Koppels verzoenen zich weer en hervatten hun bestaan in leugens en hypocrisie. Werknemers knikken opnieuw onderdanig naar hun chefs.
De revolutie wordt geprostitueerd. Ze wordt te veel misbruikt voor onrevolutionaire doeleinden, door individuen en instituten die geen echte verandering willen, maar die hun macht willen behouden. Door de revolutie te depolitiseren in de vorm van reclame en mythes dreigt ze aan kracht in te boeten. Ik hoop op een nieuwe adrenalinestoot volgende vrijdag op Tahrir, maar ik ben bang dat velen zich ondertussen hebben neergelegd aan en bij een Happy Meal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten