Heb ik al gezegd dat ik optimistisch ben over de toekomst van Egypte? Voor alle duidelijkheid: ik ben heel optimistisch! Mijn perceptie is geen idealistisch zweven, maar gebaseerd op de plaatselijke werkelijkheid/-heden. Elke week worden er stappen vooruit gezet. Soms een stap achteruit, zoals met de sektarische conflicten, maar die worden dan weer gecounterd door prachtige initiatieven voor nationale eenheid en gelijkheid. De revolutie leeft! Vorige vrijdag was daarvan een bewijs. Tahrir ademde de oorspronkelijke eisen van deze revolutie: rechtvaardigheid, gelijkheid en democratie. Vrijdag was de dag van de ‘ECHTE’ revolutionairen, van de activisten die erbij waren op 25 januari. Geen wonder dus dat de leiding van de Moslimbroeders opriep om 27 mei te boycotten. Meer nog, op hun website stond te lezen dat al wie vrijdag naar Tahrir ging, landsverraders waren. Een staaltje hypocrisie. En alweer een teken dat het Moslimbroederschap niet zo sterk is als vermoed. De jongere garde ging lekker wel naar Tahrir. De publieke opinie – wat dat ook is – reageerde met opgetrokken schouders: “Dat is de politiek van de moslimbroeders, die draait met de wind. De ene keer voor de revolutie, de andere keer tegen.”
Heb ik al gezegd dat ik de revolutionairen bewonder? Voor alle duidelijkheid: met mijn hand op mijn hart buig ik neder voor de martelaars en activisten van deze revolutie. Zij zijn de zuurstof van dit democratiseringsproces. Zij zijn de bakens die ervoor zorgen dat deze revolutie niet wordt gegijzeld. Deze revolutie gaat gestaag vooruit. Wat een buitengewone inspanningen worden er geleverd door de activisten! Ik zie mijn vrienden niet meer. Alleen op Tahrir, achter een microfoon of een stapel pamfletten. De rest van de week bestaat hun leven uit politieke analyses, discussiegroepen in burgercommittees, het schrijven van nieuwe partijprogramma’s, het organiseren van vakbondsverkiezingen en –acties.
Heb ik al gezegd dat Egypte een enorme positieve energie uitstraalt? Voor alle duidelijkheid: dit is de energie van een democratie in wording! Dit is geen hocuspocus gevoel, maar een zinderend zijn van hoop. We gaan door enorm zware tijden. Veel Egyptenaren hebben de luxe niet om naar Tahrir te komen, want ze moeten eten op tafel zien te krijgen voor hun hongerige kinderen. Maar toch hebben ze hoop. Eigenlijk hebben ze niets anders dan hoop. Misschien klinkt dit grof uit de mond/pen van een buitenlandse die deze woorden schrijft terwijl ze een glas vers sinaasappelsap drinkt, maar ik durf te stellen dat het feit dat ze opnieuw hoop hebben, een hele vooruitgang is. De heropleving van hoop is enorm revolutionair in Egypte! Die hoop wordt met argusogen gevolgd door de vijanden van de Arabische revolutie. Want hoop doet leven. Hoop doet strijden.
Heb ik al gezegd dat dit het begin is van het einde van het zionistische imperialisme? Voor alle duidelijkheid: dit is het begin van het einde van Israel, Saoudi-Arabie en de corrupte leiders van de hele Arabische wereld and beyond. Dit is een nieuwe golf van democratisering, van gelijke rechten. Er zullen nog zware en bloederige slagen geleverd worden, maar rechtvaardigheid zal en moet overwinnen! Het Arabische volk bevrijdt zich van de ketens van zijn eigen dictators en hielenlikkers van een wereldorde gebaseerd op uitbuiting en ongelijkheid. De geschiedenis als slingerbeweging. Subhan Allah, dat we getuige mogen zijn van dezelfde slingerbeweging uit de tijd van de profeet Mohamed, vrede zij met hem! Een tijd van strijd voor rechtvaardigheid, gelijkheid en democratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten