Keuzes

Mijn schoonvader heeft zijn koeien verkocht. Overleven met een pensioen van 50 euro per maand lukt niet meer. Ooit stond hij aan het hoofd van het Egyptische Olympische Committee. Hij is een trots man. Hij hield van Abdel Nasser. Hij staat achter de revolutie. Hij gelooft in een Egyptische renaissance. Voor zijn kleindochters. Ondertussen moet het land zichzelf weten redden. Keuzes maken. Opofferingen doen. Met pijn in het hart verkocht hij zijn twaalf koeien. Geen romerige melk meer. De boerderij blijft, voorlopig.

Mijn schoonouders komen uit de typische plattelandsmiddenklasse. Opgegroeid in de Nijldelta, werden ze beiden omwille van hun knappe schoolprestaties toegelaten op de universiteit van Cairo. Daar begon hun liefdesverhaal. Ze kozen voor elkaar. Ze kozen voor een toekomst in Cairo. Ze kozen voor drie kinderen. Ze kozen voor een leven waarin keuzevrijheid centraal staat. Alleen werd die vrijheid telkens meer beknot. Eerst onder Sadat, die het sociale systeem privatiseerde, waardoor ze plots moesten betalen voor het onderwijs van hun zonen. Geen keuze meer voor een eigen appartement in Cairo. Gewoon een huurappartement. Dan Mubarak, die het hele land privatiseerde. Het irrigatiesysteem op en rond de boerderij werd gemonopoliseerd door een rijke boer van de Nationaal Democratische Partij. De helft van de opbrengst van de sinaasappeloogst ging naar die man. Uit noodzaak werd de grond dan maar verkocht, en daarmee hun keuzevrijheid.

Wat de revolutie betekent voor de modale Egyptenaar, is een herleving van de keuzevrijheid. Hoewel nog heel beperkt, kan men weer kiezen! Kiezen voor een grondwetsverandering, kiezen voor een politieke partij, kiezen voor een toekomst. Mensen durven weer te kiezen! En dat is enorm bevrijdend. Ze kiezen ervoor om hun vrijheid op te eisen op Tahrir en andere pleinen in Egypte. Ze kiezen ervoor om niet langer stil te zijn. De keuzes zijn soms moeilijk. Offers worden gebracht. Men denkt en handelt niet uit eigenbelang, maar in het belang van de toekomst. Net zoals mijn schoonvader. Door zijn koeien te verkopen, geeft hij zijn omgeving de mogelijkheid om iets op te bouwen.

Ook ik en mijn man hebben keuzes gemaakt. Goed, wij leven in een luxesituatie. Wij leven nog altijd halftijds in Belgie, maar wij hebben ervoor gekozen om actief de revolutie te steunen. Dit is geen periode om carriere te maken en eigen winsten na te jagen. Ook voor ons is het financieel erg zwaar. De school van de kindjes kunnen we eigenlijk niet meer betalen. We zouden ervoor kunnen kiezen om ons nu definitief in Belgie te vestigen, maar dat willen we niet. Niet nu! Niet tijdens dit historisch moment! Dus hebben we een andere keuze gemaakt. We geven de meisjes thuisonderwijs. En hoe bevrijdend is die keuze!

Onze keuze voor thuisonderwijs werd mede geinspireerd door de revolutie. Ook wij voelen weer de durf om nieuwe wegen te bewandelen en de toekomst kleur te geven. Wat ons enorm verbaasde, is dat ook andere middenklasse Egyptenaren deze keuze hebben gemaakt. Niet alleen omwille van financiele redenen, maar ook en vooral omwille van een geloof in keuzevrijheid. Ze willen niet langer dat hun kinderen geindoctrineerd worden door het corrupte, egoistische schoolsysteem. Ze willen dat hun kinderen kritisch en open leren zijn, dat ze creatief durven zijn. Dat ze de vrijheid hebben om zichzelf te ontplooien in harmonie met de samenleving. Thuisonderwijs is geen gemakkelijke keuze en vergt de nodige offers, maar we bundelen onze krachten. En vrijdag gaan we samen naar Tahrir, om keuzevrijheid voor alle Egyptenaren op te eisen!