Agenda

Ik ben verjaard. Van een goede vriendin kreeg ik een rood T-shirt met witte Arabische letters. De letters lezen ‘agenda’. Agenda. HET woord van de laatste maanden hier in Egypte. Iedereen beschuldigt iedereen van een agenda en iedereen heeft zijn eigen agenda. De revolutie is een agenda, of is de agenda een revolutie?

Agenda dus. Tijdens de eerste dagen op Tahrir werden de anti-Mubarak betogers ervan beschuldigd een Iraanse agenda te hebben. Jawel, Iraans. Want Iran zou de stabiliteit van Egypte in het gedrang hebben willen brengen om zo een burgeroorlog te veroorzaken en haar eigen invloed uit te breiden. De Iraanse klerus is trouwens handig op deze kar gesprongen, door de betogers te feliciteren. Helaas waren de betogers niet zo opgetogen en riepen ze leuzen tegen hun zogenaamde agenda, tegen Iran. Plots waren de betogers volgens de staatsmedia pionnen van het seculiere westen en was hun agenda tegen het islamitische karakter van Egypte gericht. Er werden beelden getoond van jonge vrouwen met korte T-shirts, hand in hand met jonge mannen. Het tentenkamp in het midden van Tahrir was een bordeel. Helaas bleek ook deze zogenaamde agenda niet erg overtuigend, want die jonge vrouwen met korte T-shirts hielden geen handjes met mannen, maar met zwaar gesluierde zusters. Door al deze complottheorieen over verborgen agenda’s begonnen de betogers zich te kleden met rode T-shirts waarop met witte letters ‘agenda’ stond geschreven. “Onze agenda, de revolutie!”, riepen ze. Of ook: “Onze agenda, democratie!” Zo, dat was klaar.

En dan waren er de ‘tegenbetogers’, met een toch wel erg duidelijk criminele agenda: geld verdienen. Totaal a-politiek. Momenteel staan verschillende hoge pieten van het Mubarak regime terecht op beschuldiging van het betalen van criminele individuen en bendes om de betogers te molesteren. De agenda van het Mubarak-regime: Egypte uitbuiten, uitzuigen en plunderen om zijn eigen politieke en financiele macht te consolideren. Het leger stond erbij en keek ernaar. Het leger is uiteraard iets heel flue, maar laten we spreken over de top van het leger. Wat was hun agenda? Wat is hun agenda nu? Tijdens de revolutie zelf zat de top van het leger in Washington te konkelfoezen. De VS zijn de grootste sponsor van het militaire apparaat in Egypte. Uiteraard heeft de legerleiding dus een eigen agenda: een status quo behouden waarin zij haar eigen invloed en rijkdom kan behouden en eventueel verstevigen. Vandaar de afwachtende houding van het leger. Pas wanneer Washington heel voorzichtig en uiterst hypocriet  - pas na de bloedige 28/1 - Mubarak opriep om naar de eisen van de betogers te luisteren, besliste de legertop om zelf de touwtjes in handen te nemen. Door Mubarak als persoon te laten vallen, was het pad vrij om legitiem aan de macht te komen en bovendien nog geliefd te zijn door het volk.

“Het volk en het leger, een hand!” riep de massa op Tahrir. Zelfs mijn schoonmoeder zong deze leuze achter haar fornuis, tijdens de bereiding van een feestmaal om de revolutie te vieren. Ondertussen is die eenheidshand ietwat plakkerig geworden. Bestoft en bezweet. Stinkend. Het leger heeft al enkele keren getoond dat haar agenda niet die van het volk is. Haar greep is sterk. De revolutionairen willen zo snel mogelijk een civiele regering, net om te voorkomen dat de macht van het leger nog sterker wordt. Het leger daarentegen ziet de mogelijkheid om zich onmisbaar te maken via de agenda’s van religieuze extremisten. Gedurende de laatste weken zijn de religieuze spanningen tussen moslims en christenen dramatisch toegenomen. Eergisteren nog vielen tientallen doden en honderden gewonden toen er in Imbaba, een volkse wijk in Cairo, een kerk en enkele gebouwen in brand werden gestoken. Het leger stond erbij en keek ernaar. Ook tijdens andere bloederige sektaire confrontaties heeft het leger amper ingegrepen. Welke agenda’s schuilen hierachter?

Ah! Agenda’s! Laten we beginnen met de buitenlandse spelers. Saoudi-Arabie bijvoorbeeld. Dat dictatoriale en fascistische regime zou verschillende extremistische salafi groeperingen steunen in Egypte. Salafi’s houden niet zo erg van democratie en vrije meningsuiting. Een democratisch Egypte is een aanval op het voortbestaan van die vettige zionisten. Israel. Idem dito. Amerika. Idem dito. En via Amerika kom ik weer bij de agenda van de legertop. Wat is die agenda? Voor mij is het steeds duidelijker dat de grootste vijand van de revolutie het leger is. Zolang het leger mede gefinancierd wordt door Amerika kan het geen revolutionaire plaats innemen. Zolang de corrupte legerleiding aan de macht blijft, wil het geen revolutionaire plaats innemen. Want voor de huidige legertop is er slechts een agenda: de revolutie hijacken. En dat mag niet gebeuren. Dat zal niet gebeuren! Vrijdag terug naar Tahrir!