Communicatie voorbij de schaamte

Communicatietraining, communicatiestrategie, communicatiebeleid, nog nooit werd zo veel aandacht gegeven aan communicatie. En nog nooit verliep communicatie zo oppervlakkig en gekunsteld.

Begrijp je me? Heb je gehoord wat ik zei? Snap wat ik bedoel? Hoe interpreteer jij dit? Wat denk je te hebben begrepen? Hoe zou jij dit vertalen? Een monotoom gejank in de sleur van de rationaliteit.

Ik voel veel meer dan de nood om begrepen of verstaan of vertaald te worden. Ik voel een intense noodzaak om gevoeld te worden, een gevoel dat het denkvermogen overstijgt.

Voel jij dit? Voel jij mij? Wat voel jij?

Ik voel dat het (h)erkennen van de gevoelens achter de communicatie ons, jou en mij, tot de essentie kan brengen. Tot ons ware zijn. Om als twee unieke deelnemers onze verschillen te omarmen en toch tot het gemeenschappelijke te komen.

En zo komen we tot de oorsprong van communicatie. Communicare, als deelnemen. Communis, als dat wat gemeenschappelijk is.

Aan iets deelnemen, doe je vanuit jezelf. Met je eigen ik en je eigen lichaam. Hiervoor moet je jezelf kunnen en durven blootgeven aan de andere deelnemers. Helaas  wordt blootgeven geinterpreteerd – begrijp je wel? – als een vorm van zwakte. Je blootgeven ontketent een gevoel van schaamte, van ongeoorloofde vrijheid – rationeel vertaald als een dierlijke vrijheid. Mens versus niet-mens.

Wel, ik voel me niet langer beschaamd me bloot te geven. Zwak? Nog nooit zo sterk gevoeld. Beschamend? Nog nooit zo trots gevoeld. Beklemmend? Nog nooit zo vrij gevoeld. En nog nooit zo menselijk. Want wat is er humaner dan proberen elkaar te voelen, verschillende mensen die samen deelnemen aan dat wat hen nog menselijker maakt? Communicatie als een tastend proces in de zoektocht naar het gemeenschappelijke, het ware zelf, dat alles verbindt. 

Voel jij ook dit kloppende hart van communicatie? Wil je er samen met mij op bewegen en dansen? De schaamte voorbij, in en met ons pure ik.