Hoop

Ik heb me de laatste weken teruggetrokken van de politieke scene. Geen Tahrir, geen schrijven, geen journalistieke bijdragen, geen contact met hardcore vrienden-activisten. In mijn schelp probeer ik te overleven. Overleven – niet meer en niet minder -  is doorheen de geschiedenis de dagelijkse kracht geweest van miljoenen Egyptenaren. Overleven zonder openlijke hoop, zonder toekomstdromen. Tot de revolutie van 25 januari. Toen vatte de hoop weer vuur, want dood was die hoop niet, en zal ze nooit zijn. Alleen is die hoop, 9 maanden later, weer geslonken tot een waakvlammetje: de enige strategie om te overleven.

Diep in ons hart leeft de hoop nog, als een sprankeltje licht dat ooit, echt waar, weer zal schijnen. Maar we laten het even niet ontkiemen, want dat doet pijn. Telkens wanneer de hoop bloeit, wordt ze weer afgeplukt. Knak. Onthoofd. Weg. Maar het zaadje blijft, verstopt in een kokon, om zich weer in al haar schoonheid te bevrijden wanneer de tijd rijp is. Alleen wil de tijd nu even niet rijpen. De tijd is bitter, grijs, rauw. De winter staat voor de deur.

Maar laten we nu niet melancholisch gaan doen over een zogenaamde Arabische lente. Ik heb nooit geloofd in een lente; een koloniaal-exotisch concept. Oe, de periferie rept zich, wat spannend! Tegelijkertijd werden alle netten uitgegooid om echte verandering te verhinderen. En dan de zelfvoldoening: “Zie je wel. De Arabieren zijn niet klaar voor democratie. Ze hangen nog te veel aan hun religie vast. En islam kan, zoals we wel weten, geen verlichting brengen.”

Fuck you! Ik rep me uit mijn schelp met een welgemeende fuck you! Fuck de ‘westerse’ verlichting. Fuck de ‘westerse’ democratie. Fuck de ‘westerse’ zelfgenoegzaamheid. Tunesie heeft al bewezen dat het een democratisch pad kan bewandelen. But really, who cares about Tunesia? Geen grondstoffen, geen strategische positie; louter het hinterland. En Egypte, wie blijft het leger steunen? Jawel, het westen! Miljoenen worden er gepompt in dat logge, machtsgeile monster. Een monster dat haar burgers manipuleert, molesteert, detineert en prostitueert. Burgers die opkomen voor hun democratische wensen en rechten. Wie is niet klaar voor democratie?

Ik ben boos, maar net die boosheid is een reddingsboei in de zwarte oceaan der hopeloosheid. De Egyptenaren zijn boos. En weldra zal die boosheid weer omslaan in een golf van hoop. Dat moet. Want louter overleven is niet leefbaar. Overleven om te overleven, de hoop onderdrukkend, is zo pijnlijk, zo onmenselijk, zo onrechtvaardig!

Bismillah, al rahmani, al rahiem.