Verantwoordelijkheid

Ik heb een burn-out. Ik ben opgebrand. Over de grenzen van de overmoeidheid gegaan. Nee, ik ben niet depressief. Ik ben gewoon op. Maar ik weet dat ik weer beter zal worden. Alleen dit schrijven al betekent voor mij een stap vooruit. Bespaar me alleen van die goed bedoelde medelijdende blikken. “Tja, dat komt ervan,” zeggen ‘ze’ met een schuine hoofdknik en een opgetrokken wenkbrouw.

Mijn burn-out zou te maken hebben met mijn naief geloof in rechtvaardigheid, mijn hopeloos streven naar een betere wereld. “Want, wees nu eerlijk voor jezelf, het leven is altijd klote geweest voor een groep mensen. De geschiedenis is een aaneenschakeling van onderdrukking en bloedvergieten. Aanvaard de wereld zoals hij is en maak er zelf het beste van. Je hebt toch alles om gelukkig te zijn, Eva! Focus je op je kinderen.”

Hell yeah! Dat is precies wat ik doe. Ik focus me op mijn kinderen en ik besef dat de canon van de wereldgeschiedenis een bloedrode stroom volgt. Maar ik wil niet dat mijn kinderen, en die van jou, en die van die Somali vrouw op de vlucht, in eenzelfde gewetensloze en negatieve wereld opgroeien. Ik geloof in het humanisme, ik geloof in de Koranische boodschap, ik geloof in het voorbeeld van de profeet Mohamed, ik geloof in de mensheid en net daarom wil ik vechten tegen cynisme, navelstaren en apathie. Wij zijn niet geboren om op ons gat te zitten met een pint in de hand, lullend over de nieuwe roddels over de een of andere filmster.

Mijn burn-out zou te maken hebben met mijn complexe gezinssituatie, mijn leven in twee werelden. Twee werelden? Nee, hoor, Egypte behoort ook tot deze wereld. Meer nog dan de modale Vlaming durft toe te geven. Egypte is niet alleen onze bakermat, Egypte is ook onze buur. Een buur die het beu is geen respect en gastvrijheid te ontvangen. Een buur die telkens harder gaat kloppen op onze metalen deur met enorme hangsloten. In ons kleine kamertje begint het ondertussen duchtig te stinken. Maar als we een raam openen, zullen die buren wel binnenstromen. Dus houden we alles claustrofobisch dicht en verstikken we stilaan maar zeker.

Mijn voortdurend reizen tussen Belgie en Egypte is mijn reddingsboei. Belgie symboliseert herinneringen en familiale warmte, Egypte vrijheid en hoop. Belgie staat voor het verleden, Egypte voor de toekomst. Mijn burn out is eerder het gevolg van een voortdurend opboksen tegen het onbegrip voor en het verzet tegen mijn levenskeuzes. Hier moet ik me voortdurend verantwoorden en word ik terecht gewezen. Ik werk, maar niet volgens een aanvaard stramien, waardoor ik steeds minder rechten geniet. Mijn kinderen krijgen een rijke opvoeding, maar niet volgens de burgerlijke normen, waardoor ze meewarig bekeken en behandeld worden. Mijn man werkt meer dan de modale Vlaming, weliswaar als vrijwilliger in de heropbouw van zijn moederland, zonder enige steun te vragen van zijn nieuwe land. Maar nee, het wordt tijd dat hij zijn verantwoordelijkheid opneemt!

Verantwoordelijkheid. Hier valt het kernwoord. Mijn burn-out is het gevolg van een verantwoordelijkheidszin die steeds minder wordt gedeeld en aanvaard. Niet alleen door individuele burgers, maar door een heel systeem. Ik ben niet de enige in mijn vriendenkring met een burn-out. Dit fenomeen komt hoe langer hoe meer voor bij dertigers die moe zijn van het strijden voor hun idealen en telkens botsen op dezelfde vooroordelen en onwetendheid. Wat mij zorgen baart, is niet zozeer onze burn-out, want daar geraken we wel uit, maar wel de reactie daarop. Wij moeten veranderen, niet de samenleving. Wij moeten ons leren neerleggen bij de huidige ongelijkheden en blind zijn voor de onrechtvaardigheden! Wel, dat zullen we nooit doen.

Ik ben moe, ik ben opgebrand, maar mijn vuur blijft heet. Ik blijf optimistisch. Net zoals de Egyptische activisten tijdens de ramadan, trek ik me even terug van het strijdveld, om me spiritueel te versterken en er met nieuwe inzichten opnieuw tegenin te gaan. Ik zal pas rusten wanneer optimisme niet langer op een cynische en meewarige manier wordt bekeken. Op een wereld waarin hoop en optimisme vanzelfsprekende mensenrechten zijn, daarop ben ik gebrand!