In de war

In de war

Ik ben lichtelijk in de war. Vanuit de Kempense bossen is het onmogelijk om de veranderingen in Egypte in te schatten. Ach, misschien is het zelfs niet mogelijk vanuit Cairo zelf. Na de rust van de Ramadan volgen de nieuwe gebeurtenissen zich nu in ijltempo op. Vorige week nog gaf ik een voordracht over de Egyptische revolutie. De uitdaging lag hem niet zozeer in het schetsen van de achtergrond of in een overzicht geven van de hoogtepunten tot op heden, maar wel in een analyse van de uitdagingen waarvoor het Egyptische volk staat.

Goed, ik ben god niet, maar ik was toch graag wat verder gaan dan het wijzen op een drietal verschillende scenario’s met als conclusie dat ik het eigenlijk echt niet weet. Er ging een zucht van teleurstelling door de zaal. Het spijt me, beste mensen, ik weet het gewoon niet. Maar wie wel? Wie begrijpt nog wat de huidige gebeurtenissen in Egypte echt betekenen, en welke gevolgen ze zullen hebben?

Neem nu de ‘aanval’ op de Israelische ambassade in Cairo van 10 september. Juist, het was een reactie op de moord op Egyptische grenswachten door het Israelische leger en op de kolonisatiepolitiek van Israel. Maar waarom liet het Egyptische leger de demonstranten in Cairo plotseling begaan en de ambassade binnenvallen? Meer nog, waarom had het Egyptische leger zich zelfs verwijderd en plaats gemaakt voor de demonstranten? Waarom trad het daarna hardhandig op en schoot het op het eigen volk?

Enkele uren later zag de militaire raad, die Egypte momenteel bestuurt, af van haar voornemen om de noodwet na dertig jaar eindelijk af te schaffen. Integendeel zelfs, de raad wil de noodwet nog verstrengen. Haar argument? De groeiende onveiligheid in Egypte, zoals bleek uit de aanval op de Israelische ambassade. Hmmm, waarom word ik hier achterdochtig? Terwijl de raad nog altijd geen exacte datum heeft vastgelegd voor de parlementsverkiezingen, verlamt ze met deze beslissing het democratische verkiezingsproces. Hoe kunnen partijen en kandidaten nog kritiek uiten en campagne voeren zonder ervan beschuldigd te worden een ‘gevaar voor de nationale veiligheid’ te zijn?

Ik had verwacht dat alle politieke actoren massaal naar Tahrir zouden trekken. Aanvankelijk hadden zelfs de Moslimbroeders opgeroepen tot een betoging, waarmee meteen een eerste barst in het huwelijk tussen Moslimbroeders en Militaire Raad zichtbaar werd. Maar al na enkele dagen besliste het bestuur van de Moslimbroeders een betoging tegen de verlenging en verstrenging van de noodwet te boycotten. Het argument? De nationale veiligheid. Hmmm, wiens veiligheid? Bon, van de Moslimbroeders ben ik al gewend dat ze keren met de wind, dus had ik mijn hoop gericht op de ‘linkse’ coalities. Maar he? Ook de meerderheid uit die hoek trok zich terug. Wat gebeurt er? Hallo, iemand?

Zelfs van de Egyptische activisten uit mijn vriendenkring kreeg ik tegenstrijdige berichten. Slechts enkelen zijn wel naar Tahrir afgezakt. Sommigen begrepen de beslissing om niet naar Tahrir te trekken, “omdat we in een meer volwassen fase van de revolutie zijn beland”. Volwassen, dus niet kinderachtig gaan roepen op Tahrir. Maar wat dan wel? Anderen volgden de meerderheidsbeslissing om “scheuren te voorkomen in de prille coalities”. Nog anderen vinden dat de Militaire Raad gelijk heeft, “uit angst voor geweld”. Gho, blijkbaar werkt het discours van ‘nationale eenheid’ wel.

Ben ik hier te kritisch voor de activisten? Ben ik zo vervreemd van de realiteit door mijn maandenlange verblijf tussen de eekhoorntjes? Heb ik geen oog voor alternatieven buiten ‘Tahrir’? Help, ik ben ernstig in de war! Tijd om terug te keren! Tijd om mezelf onder te dompelen in de diversiteit van realiteiten, gebeurtenissen en scenario’s. Tijd om mijn verwarring te delen met andere Egyptenaren. Tijd om me erbij neer te leggen dat ik het even niet weet.