Al twee weken in Belgie. En helemaal vervreemd van de revolutie. Dagelijks vragen mensen me hoe het in Egypte gaat. “Goed, fantastisch, ik ben heel optimistisch”, antwoord ik dan, in een poging zo snel mogelijk van gespreksonderwerp te veranderen. Uitgeput voel ik me, als ik voor de zoveelste keer een analyse geef van de voorbije maanden. “Lees Al Jazeera, lees mijn blog”, denk ik dan moedeloos. Maar eigenlijk ben ik ook heel blij dat Egypte nog niet vergeten is. Misschien al wel enigszins door de westerse media, want Egypte is momenteel niet zo sensationeel. Hoewel, die duizend gewonden op Tahrir in het begin van deze week hadden best wel wat media aandacht mogen krijgen. De voortdurende strijd voor rechtvaardigheid en democratie van een grotendeels gelovige massa zou ook wel wat meer belicht mogen worden. Of past dat beeld misschien niet goed in ‘onze’ projecties over de Ander, en meer bepaald de ‘islamitische’ Ander?
Telkens wanneer ik na enkele maanden terug naar Vlaanderen reis, valt me de islamofobie des te meer op. Een journaliste vroeg me onlangs of ik mezelf wel een praktiserend moslima durf te noemen, aangezien ik toch auto rijd. Islamofobie en onwetendheid gaan hand in hand. Maar waaraan is die onwetendheid te weten? Niet aan een gebrek aan bronnen, want we worden overspoeld door informatie. Wel aan een blindstaren op het eigen Heilige Gelijk. Men wil gewoon niet erkennen dat er verschillende gelijkwaardige percepties zijn op de realiteit en dat het westen geen auteursrechten heeft op HET ‘beschavingsmodel’. Daarom blijf ik vechten om gehoord te worden en om Andere stemmen een plaats te geven in dit monomediatische landschap. Heel af en toe mag ik een bijdrage leveren over ‘de toestand’ in Egypte. De toestand, alsof het over een ziekte gaat. Het woord ‘revolutie’ wordt niet gemakkelijk gebruikt in de populaire westerse media. Dan probeer ik de inzichten van de revolutionaire jongeren te delen.
Enkele dagen geleden vroeg een vriendin me of ook ik niet een erg eenzijdige kijk had op ‘de toestand’ in Egypte. Immers, mijn bijdragen getuigen van een sympathie voor de jonge activisten. Ja, ik geef toe dat ik aan hun kant sta, maar zij vertegenwoordigen dan ook een groot deel van het Egyptische volk. Het is misschien niet leuk om te horen hier in het westen, maar het merendeel van de Egyptenaren wil echt democratie – alleen de invulling daarvan is onderwerp van discussie. Wat mag de rol van de president zijn? Hoe seculier moet die democratie zijn? Wat moet de rol van het leger zijn? In hoeverre mag buitenlandse financiele hulp aanvaard worden? Alleen al het feit dat die vragen gesteld worden en dat er een brede maatschappelijke dialoog over bestaat, is revolutionair. De modale Egyptenaar is heel bewust bezig met dit democratiseringsproces en wil vechten voor de eenheid van zijn/haar land en regio. Het apathisme dat momenteel troef is in Vlaanderen, werkt heel ontnuchterend en verlammend voor mij! Wat voel ik me vervreemd van het Vlaamse landschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten