We weten het al lang; ben je arm, dan heb jij
niet de juiste kansen gegrepen. Ben je langdurig werkloos; dan ligt dat aan
jouw eigen gebrek aan werkwillendheid. Heb je een burnout, dan is dat omdat je
als individu de verkeerde prioriteiten stelt. Kortom, het individu creëert zijn
eigen hemel of hel; jij bent je eigen god. De maatschappij is slechts het decor
waarin jij acteert. Er is geen ruimte voor toeschouwers, geen ruimte voor
zelfreflectie, want de acteur doet het alleen. Nu ja, alleen, weliswaar onder
strikte controle van de regisseur. En als de acteur zijn rol niet volgens de
regels van Het Boek vervult, wordt hij geGASsioneerd of erger nog, verdwijnt
hij achter de coulissen, buitenspel, verworpen uit de canon van de geschiedschrijving.
De individualisering is de nieuwe religie en
het almachtige individu de nieuwe tempel. Maar o wee als het individu wordt
aangesproken over zijn interactie binnen het bredere rollenspel, in zijn
relatie tot het andere individu, in een context van gedeelde
verantwoordelijkheid. Dan verschuilt het zich achter zijn individuele
beperktheden en relativiteit. Dan is het individu plots niet meer dan een
kleine schakel in een spel waarin geen plaats is voor zijn individuele stem.
Dan verschraalt het tot een deel van het decor. Want verantwoordelijkheid geldt
enkel in de creatie van het eigen epos. Helaas schrijft de protagonist in zijn
narcisme de tragedie van de ander. Maar daaraan heeft onze held geen boodschap.
Immers, hij laat zich maar al te graag verblinden door de schijnwerper waarin
hij zelf wil staan, in de illusie van eeuwigheid, doodsbang voor de duisternis
van de ander.
Echter, die duisternis creëert hij zelf. Die
duisternis huist in hemzelf. Want echt licht komt alleen voort uit warmte, tenzij
het een reflectie is, maar ook dan is de oorspronkelijk bron warmte. Het
individu, ogenschijnlijk helemaal alleen in zijn spel, is koud, heeft externe
warmte nodig om in het licht te staan. Het is de regisseur die bepaalt welke
acteur in de schijnwerper komt. En zo kan de held plots de anti-held worden,
beschimpt en verdoemd. Ach wat, het was zijn eigen fout, nietwaar?
In onze individualisering worden we steeds
meer de speelbal van de regisseur, van de neoliberale politiek. Als we ons eigen
individu willen redden, zullen we de andere acteurs moeten betrekken, hen bij
de hand nemen, ook diegenen achter de coulissen. In interactie en dialoog met
elkaar, in een gezamenlijk drama waarin we allemaal helden kunnen zijn. Helden
uit wiens warme harten het licht ontspringt. Samen licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten