Vrij van verwachting

Je bent de maand van de Spiegel. De maand die me confronteert met mezelf. Nog meer dan je zusters. Je bent zelfreflectie en het overstijgen van mijn ego naar een reflectie op het Alomvattende. Je bent zo zwaar in al je Lichtheid. Oh, wat snak ik ernaar een veertje te zijn dat drijft op je stromen. Wiegelend, wentelend, wetend. Je bent de maand van innerlijke kennis.

Ramadan 1435. Anticiperend op de heilige maand koesterde ik ook dit jaar weer de hoogste verwachtingen waarvan ik al wist dat ik ze niet zou kunnen inlossen. Al na de eerste dag voelde ik me teleurgesteld, tekortgekomen. Ik dagdroomde van die eerste keren, van tijden voor het moederschap. Toen ik de Darwish was, het middelpunt waarrond alles leek te draaien. Ramadan was toen nog een maand van spirituele verorberingen. Ik las de hele Koran, miste geen enkel Taraweeh gebed, trok me terug in de dieptes van de nacht voor dhikr, kon voor even mijn dorst naar kennis lessen. Allahu akbar!

Maar sinds het moederschap is ramadan een strijd die ik telkens verlies. Ook nu weer leek ik na twee dagen op een ridder die blind rond zich heen slaat in een slagveld waarin hij de enige overlevende is, in het besef dat het geen zin meer heeft. Totdat er vogels aan de horizon verschenen, met steentjes in hun bekken, en mijn vijand zich terugtrok ... wa arsala alayhim tayaran ababiel ...

Mijn vijand, die ben ikzelf; mijn onmacht om met verwachtingen om te gaan. Verwachtingen die worden getekend en geketend door de maatschappij en door mezelf. Verwachtingen die een wachten inhouden dat het nu verlamt. Verwachtingen die de deuren sluiten naar de Ene. En toen was er dus dat kiertje, een kans op redding. Even zag ik het licht. Dat ik mijn spirituele ontwaking in mezelf moet zoeken, in mijn huidige leven, in mijn huidige context als moeder, echtgenote en werkende vrouw. Geen Tarawih voor mij, geen nachtelijke gebeden, geen theologische boeken, maar wel pampers, fruitpapjes en kinderboeken. Waarom mezelf spiegelen aan een leven dat was, terwijl het leven dat is me aanstaart met een onbevangen kinderlijke blik? En laat me die dan beantwoorden met erbarmen en lieflijkheid ... bismilah al rahmani al rahim ...

Ramadan is geduld, liefde en barmhartigheid. Nu pas besef ik dat ik de laatste jaren vastte in zelfmedelijden en in een staren naar wat ik niet kon bereiken, omdat ik onrealistische verwachtingen koesterde. Maar wat ik wel kan bereiken is zo mooi, subhana Allah, hoe klein en nederig het ook is. Deze ramadan draait nu rond mijn kinderen, mijn spiegeltjes. Het is een oefening in geduld, een engelengeduld; het is een oefening in lieflijkheid en standvastigheid. En met mijn kinderen bereik ik toch een bepaalde vorm van spiritualiteit, wanneer we samen bloemen plukken, stokjes in het water gooien en elkaar kietelen. En in die eenvoud vind ik een rust die ik ook ervaar tijdens het luisteren naar de Koran.

Meer nog, dankzij die rust, het aanvaarden van het nu, vrij van verwachtingen, voel ik me dichter bij de Bron. En vanuit dat ware zijn praktiseer ik mijn geloof weer ten volle, maar totaal anders dan verwacht. Samen met mijn kinderen creEren we onze eigen rituelen, die deze Ramadan zo speciaal maken. We beginnen de dag met de Zonnegroet, vinden harmonie in de muziek van de klankschaal, reciteren samen enkele korte soera’s, lezen verhalen over de Profeet, sala alahu alayhu wa salam, knutselen Ramadan vlaggetjes en Leven; we leven in het Eindeloze en Verwachtingsloze Nu. Alhamdulilah!

Ramadan kareem.