Dit
schrijven is geen bekeringspoging, want ik geloof niet in bekeren. Ik geloof in
thuiskomen. En dat is bij mij gebeurd toen ik, acht jaar geleden op een
zomerochtend in een Kempens bos, bewust door mijn knieën zakte en mijn
voorhoofd op het mos drukte. Mijn traan vermengde zich met de dauw. Ik was
thuis gekomen. En nu nog altijd kom ik vijf keer per dag thuis, op mijn
gebedstapijt.
Allahu
akbar, ik breng
mijn handpalmen naar buiten, ter hoogte van de vijfde chakra, kwetsbaar
en bloot, de goddelijke woorden zuiveren mijn keel. Recitatie als een vorm van
meditatie. Ik hoef de Koran niet helemaal te begrijpen om me te laten beroeren
door zijn schoonheid. Het is een oefening in waarnemen en loslaten. Waarnemen
hoe de klanken trillen, dansen, vormen; om ze vervolgens te laten zijn wat ze
zijn: symbolen van en voor het Ene.
Ik plooi
mijn handen over mijn borst. Bismillah al rahmani al rahiem. In de naam
van God, de erbarmer en barmhartige. De
trillingen strelen mijn hart, beroeren mijn emotionele zijn en stralen in
harmonie. Het gebed zuivert het hart, opent de vierde chakra, brengt mij
nader tot mezelf, tot jou, tot God. Ik voel me dankbaar voor het leven, het nu,
het zijn.
Via mijn
kruin of de zevende chakra stroomt de energie van de Universele Bron
doorheen mijn ruggengraat. Wervel per wervel. Ik sta. Ik ben. Ik adem. Jouw
adem. Alhamdulilahi rabbi al alamien. Glorie voor de gids van de
werelden. In de Koran komt de woordkern ‘alm’ (de letters ayn, lam, mim) heel
vaak voor. Afhankelijk van de opbouw van het woord, verwijst het naar ‘de wereld’, ‘het teken’,
‘de kennis’. God creëerde de wereld(en) als teken, opdat wij in onze eindigheid
de goddelijke oneindigheid zouden kunnen kennen.
Oh ja, ik
ken, ik herken, ik erken. Ik hoef daarvoor niet te vatten. Ik laat de kennis
gebeuren. Overtuigd en zoekend. Zelfbewust en versmolten. Geworteld in mijn
eigen gronden van identiteiten, als reizigster, vrouw, moeder, activiste,
moslima. En vanuit die basis sta ik open voor anderen; mijn takken reiken naar
jou en naar de universele Bron. Mijn eerste
chakra vermengt zich met de Eenheid van de Anderen. Ik voel me verenigd met
het Leven zelf. Ik ben thuis!
En dan
kniel ik en druk mijn voorhoofd tegen de grond,volg de mediaan die me verbindt met de Kaaba,
de zwarte steen waarnaar alle moslims zich richten tijdens het gebed, het
spirituele centrum van het bestaan. Mijn verstand ontspant zich, bekijkt de
wereld vanuit het perspectief van het derde oog of de zesde chakra en
zucht dat alles goed is zoals het is. Alhamdulilah. God zij dank.
Uit de
diepten van mijn onderbuik, mijn tweede chakra, borrelt de lava in een
stroom van dankbaarheid en liefde voor dit moment van intense intimiteit met
mezelf, de Ander, de Ene. Het voelt niet aan als een controleverlies, maar als
een ode aan de vrijheid. Vrijheid van keuze, van zijn, van creatie.
In kniezit
op mijn tapijt, klein en nederig, me bewust van mijn zwakheden, ben ik sterker
dan ooit. Elk gebed dient als een spiegel. Bij elke beweging leer ik mezelf
beter kennen. Elke knieval is een nieuwe kans. Elke recitatie ontsluiert nieuwe
betekenissen die mij inspireren en gidsen in mijn voortdurende dans met het
leven. Mijn derde chakra bruist krachtig. In mijn buiging voor God voel
ik me zo humaan. Amien.
Maa shaa Allah! Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenmashallah
BeantwoordenVerwijderenmashallah
BeantwoordenVerwijderenBeste heel mooi subhanallah. Ik zou ook graag alled kunnen verwoorden. Kun je me helpen waar ik moet beginnen leren en welke boeken moet ik daarvoor lezen. Shokran alvast bedankt
BeantwoordenVerwijderen