Hier of daar, ik weet niet waar.
Hier is de zekerheid van de zekerheid. Zolang je binnen het systeem past natuurlijk. Een systeem van uitbuiting, menselijk en ecologisch.
Daar is de zekerheid van de onzekerheid. Een systeem in wording, democratie of militaire dictatuur. Alles of niets.
Terwijl de wereld niet langer kijkt naar Tahrir, wordt net daar mijn toekomst bepaald. Ja, laat me nu eens alles vanuit mijn eigen perspectief analyseren. Ik, moeder van twee – insha’Allah drie – kinderen. Echtgenote van een Egyptische activist, die met hart en ziel voor een democratisch Egypte strijdt. Zelf sinds kort ook in het bezit van de Egyptische nationaliteit. In het bezit, nu ja, in hoeverre je een nationaliteit als een bezit kan zien. Een erg kapitalistische definitie. Een bezit zou mij in principe ook kunnen worden afgenomen, indien ik tot de ‘zwakke’ groep behoor, namelijk een allochtoon in Egypte. Maar goed, in deze tijden gelden de koloniale normen nog en staat blank gelijk aan permanent bezit.
Weinig mensen hier begrijpen nog waarom ik in Egypte blijf. Voor 28 januari was de logische verklaring mijn vermeende zucht naar ‘avontuur’, ‘exotisme’ en ‘opportunisme’ – lees ‘een lui bestaan in de zon’. Nu is er geen rationele verklaring meer te vinden, dus ben ik ‘irrationeel’ en ‘onverantwoord’. Ik zet de toekomst van mijn kinderen op het spel. Ik vergooi mijn eigen capaciteiten. En het erge is, dat ik me aan dat beeld inderdaad begin te spiegelen. In Egypte ben ik dan wel een blanke, maar ik behoor niet tot de expat-gemeenschap, wiens kinderen naar prive-scholen gaan en wiens dokterskosten worden gedekt.
Maar toch wil ik daar blijven en mijn kinderen een toekomst bieden die rijk is op een andere manier. De rijkdom van de diversiteit, onvoorspelbaarheid en ja, zelfs onzekerheid. We LEVEN daar. We beleven er de realiteit van de overgrote meerderheid van de wereldbevolking. We zijn slechts de periferie van fort Europa, maar we voelen onze kracht groeien. We bouwen mee aan de stormrammen om de imperialistische structuur neer te halen. Om het Europese superioriteitsdenken onderuit te halen. Is dit irrationeel? Oh nee, dit is heel potentieel!
Hoe veel ik ook van mijn Belgische roots hou, ik voel me geen deel meer van deze maatschappij. Ik voel me niet meer welkom. Heeft het ‘autochtone’ deel van de maatschappij ons een fijne ramadan gewenst? Nee, ze zetten extra politiemensen in om de veiligheid te bewaren.
Hmmm, hier of daar? Ik weet wel waar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten