Vandaag ben ik Lybier. Vandaag ben ik optimistisch over de bijna-val van een dictator. Khadaffi, een man die ooit mijn respect genoot in zijn strijd tegen het imperialisme, maar uiteindelijk zijn principes opzij zette voor het eigen materialistische overleven. Een hypocriet dus. Ooit geloofde zijn volk in hem en zijn politiek. Lybie had democratisch kunnen geweest zijn. Maar bon, het heeft geen zin te blijven tobben over wat had kunnen zijn.
De feiten zijn hard en bloederig. De leider heeft zijn eigen land en oliebronnen al lang geleden verkocht, heeft zijn volk in het gezicht gespuwd, zijn jongeren uitgescholden voor ratten en hen bedreigd met een vreselijke dood. Die bedreiging heeft hij ook ten dele waar gemaakt, hoewel ik niet denk dat we ooit de volledige waarheid zullen kennen achter het bloedvergieten van de voorbije maanden. Uiteraard zijn ook de rebellen geen heiligen. Wie waren die rebellen trouwens? Voor sommigen waren ze helden en bevrijders; voor anderen waren ze terroristen en spionnen voor het westen. De toekomst zal hen een duidelijker gezicht geven.
En dan de NAVO. Ach, die zielige bende in haar midlife crisis. Met koloniaal racist Sarkozy aan kop. Zie de ‘lidstaten’ nu zichzelf op de borst kloppen. Met miezerig, regeringsloos Belgie vooraan. Jawel, wij Belgen hebben een belangrijke rol gespeeld in het democratiseringsproces van Lybie en wij zullen een nog belangrijkere rol spelen in de ontwikkeling van dat land en zijn onderontwikkelde burgers. Wij zullen hen eens leren een regering te vormen, gebaseerd op de wil van het volk, democratische verkiezingen en opbouwende dialoog. Hoe pathetisch.
En toch voel ik me vandaag Lybier. De trots over de val van de derde dictator in de Arabische rij kan de NAVO mij niet afpakken. En de hoop dat er nog een vierde zal vallen, en een vijfde, en ... Jawel, ik ben optimistisch. De renaissance van de Arabische landen is een feit. Weldra zullen ook Mekka en Medina bevrijd worden van een verstikkende dictatuur. Dit is nog maar een begin. Laat de NAVO-leden zichzelf nog maar een (laatste) keertje narcistisch in de spiegel bewonderen. Als ze diep genoeg kijken, zullen ze de grijnsende lach zien van een volk dat de vrijheid proeft.
Zenga, zenga! Sssshhht, ik heb geen zin in doemdenkers, want eigenlijk vind ik al die negatieve scenario’s op dit moment heel pervers. Alsof de Lybiers niet beseffen dat ze voor enorme uitdagingen staan. Alsof alle moslims te brainwashen zijn door het wahabisme. Alsof de Arabieren zich niet bewust zijn van de imperialistische dreiging. Het is gedaan met de oude potentaten en de oude wereldstructuren. Zenga, zenga! Centimeter na centimeter, huis na huis, straat na straat ... het is tijd voor de overwinning!
