If I am
happy, vroeg mijn
echtgenoot me gisteren. Ik staarde hem aan. Zocht houvast aan de tafel. De voorbije
maanden flitsten voorbij. De angsten van een dagdagelijkse overlevingsstrijd in
Egypte, de onzekerheden die nieuwe keuzes inhouden, de uitputting van het
moederschap tussen twee werelden, de jagende onrust over een passieve berusting
in wat is. En dan, de schijnbare stabiliteit van ons nieuwe leven in Belgie,
dat voor mij eerder een hervatting is van mijn oude leven, in mijn oude
vriendschappelijke, familiale en professionele context, maar met heel nieuwe
inzichten en ervaringen. Ervaringen die mij hebben getekend met een eerste rimpel
en een eerste grijs haar, en die ik elke dag meer leer koesteren.
Mijn blik
gleed naar die wazige figuur in het raam, verstopt in de nevels van het gezinsleven.
Achter de half leeggegeten soepkommen, de kinderboeken, de opgevouwen was
herkende ik die ogen die me in spiegelbeeld aanstaarden. Ja, ik besta nog! Ergens
op de achtergrond, weggecijferd maar niet vergaan. Ik ben er, zelfs al is er
momenteel bijzonder weinig ruimte om bij mezelf te zijn. Zelfs niet in mijn
dromen, want ook mijn nachten behoren toe aan anderen. Die ‘alleen voor mij’ ruimte
is er eigenlijk alleen tijdens het gebed, en tijdens ...
“Yes, I am happy, alhamdulilah, especially during my
moment of spiritual peeing”, antwoordde ik mijn man. Hij lachtte en zei dat ik als een echte Arabier
klonk, die het verschil niet kende tussen de letter B en P. “You mean
spiritual being, of course.” Nee, dat bedoelde ik niet. “Spiritual
peeing”, beklemtoonde ik opnieuw. Het was zijn beurt om te staren en
houvast te zoeken aan de tafel.
Weet je
wel, dat moment waarop je loslaat? Wanneer ik na een lange dag werken van de
bus stap en met de fiets naar huis rij doorheen het bos, en daar, achter die
ene Amerikaanse eik neerhurk. Wat een rust, wat een ontspanning! Lichamelijk
natuurlijk, want het ledigen van een volle blaas is een heilzame deugd. Maar
vooral ook mentaal. Vanuit hurkzit verandert je perspectief op je omgeving. Het
eikenbos lijkt in vuur te staan, de roodgele bladeren vlammen op in de
valavond. Het gelispel van de herfstwind, de eenwording met het veelvoudige.
Ik heb
altijd gezocht naar het filosofisch onvatbare. Maar spiritualiteit is tastbaar,
het is hier en nu, het is het leven in zijn echtheid: eten, lachen, baren,
plassen. Ik voel het hemelse vanuit mijn aardse perspectief. Ik ben geschapen
met de mogelijkheid om te plassen, dus door te plassen, en dat ten volle in het
hier en nu te beleven, zonder te oordelen, open ik mezelf tot het spirituele. Begrijp
je? “I can grasp the divine just by being my own created being, and in my
current context it comes in the shape of peeing. Spiritual peeing.”
